اولین مکتب فقهی در مدینه شکل گرفت که از زمان تشكیل جامعه اسلامی تا زمان امام صادق(علیه السلام) ادامه یافت.
در این سرزمین، فقهای شیعه، اعم از صحابه و تابعان همچون ابن عباس، سلمان فارسی، ابوذر غفاری و ابورافع ابراهیم، پس از امام امیرالمؤمنین، حضرت زهرا و امام حسن و امام حسین(علیهم السلام) مجموعه های حدیثی را گردآوری كردند.
تدوین محدود کتاب‌های حدیثی به علت منع کتابت و انتشار حدیث و سنت نبوى، عدم وجود اختلاف آشکار و قابل توجه بین فقه شیعه و فقه سنی و عدم اتخاذ روشی برای اجتهاد در صورت تعارض احادیث فقهی، از جمله ویژگی های مهم این دوره به شمار می آید.